Laatste dagen

Tijdens mijn vele stedentrips de afgelopen jaren, waarop ik steevast de ‘landmark’ gebouwen langs ga, ben ik er langzaam achter gekomen dat het vooral de Art Deco gebouwen zijn die mijn aandacht trekken. Symmetrisch en geometrisch, strak, maar wel ornamenteel. In Toronto was ik die nog maar weinig tegengekomen, dus besloot ik er naar te gaan zoeken. Op internet vond ik een brochure met een wandeling door het zakendistrict waarop een stuk of 7 Art Deco gebouwen/wolkenkrabbers te zien zijn. Dit alles is op loopafstand van St. Michael’s Hospital, dus ging ik op een middag na m’n werk aan de wandel. Tijdens de wandeling merkte ik al gauw waarom die gebouwen me niet eerder opgevallen waren, A) zo bijzonder waren ze niet, bij sommigen was het enkel een kwestie van wat versierde panelen boven de deur, eentje was zelfs al gesloopt; en B) downtown Toronto is enorm dichtbebouwd, dus op straatniveau valt eigenlijk geen enkel gebouw op, omdat ze allemaal zo dicht op elkaar staan. Het voormalige beursgebouw was zelfs letterlijk opgeslokt door nieuwbouw, het staat er nog en de gevel is nog zichtbaar, maar er is een gebouw zo omheen gebouwd dat het er aan beide zijkanten en de bovenkant naadloos op aansluit. Naadloos dan in de zin van afstand, in de zin van bouwstijl slaat het als een tang op een varken. Omdat het allemaal zo dichtbij elkaar lag en weinig uitnodigde tot erg lang bewonderen bleef het bij een korte en grotendeels teleurstellende wandeling.



Na een paar weken hier ben ik een aantal Toronto-specifieke pagina’s op facebook gaan volgen, sindsdien ben ik goed op de hoogte van wat er zich in de stad afspeelt. Dat is nogal wat, zeker sinds begin Juni zijn de festivals niet van de lucht. Nu had ik voor vrijdagmiddag een leuk programma voor mezelf gepuzzeld: drie pleinen, drie festivals, drie gratis optredens. Als eerste het Jazz Festival, waar ik ook van Carles al over gehoord had, die me wist te vertellen dat er ook echt grote namen uit de Jazz-wereld op het programma staan. Ik ben daar niet zo thuis in, dus voor mij is een gratis optreden met kleinere namen dan een prima alternatief. Dus kwam ik terecht bij Dumpstaphunk, een Funky Jazz band uit New Orleans. Het swingde wel, en was aangenaam om naar te luisteren, maar niet echt iets waar ik m’n aandacht goed bij kan houden, zeker niet in de volle zon. Dus hield ik het na een uurtje weer voor gezien en ging ik door naar festival nr. 2: NXNE, kort voor North by North-East. Hier pikte ik nog net het laatste stukje van the Holy Gasp mee, een band die zich maar lastig laat omschrijven. Maar gezien mijn eerdere blogs als amateur-muziekrecensent bij de Canadian Music Week zal ik toch een poging wagen. Funk-folk-punk met als frontman een soort Nick Cave on acid. Ik zag dat ze zichzelf op facebook omschrijven als Afro-Cuban psychedelic surf punk. Het was in elk geval energetisch en enigmatisch, jammer dat ik maar twee nummers heb gehoord. Want daarna kwam Doldrums, een drie-mans formatie waarvan er twee synthesizer/keyboard spelen, nou dan weet ik genoeg. Het was een soort vage ambient-elektro-pop, enigzins in de richting van Kasabian, maar dus minus de ‘echte’ muziekinstrumenten. Dus ging ik maar snel door naar festival nr 3: het Luminato festival. Dit is niet alleen muziek, maar ook allerlei beeldende kunst, performance art en nog veel meer. Maar deze avond was het tijd voor Orchestra Karaoke: dus karaoke zingen alsof je in de kroeg staat, maar dan niet met een cd’tje, maar met een volledig filharmonisch orkest dat live de muziek verzorgd. Ze hadden een lijstje van een stuk of 20 bekende popsongs waarvoor ze heel aardige arrangementen hadden. In tegenstelling tot een computerscherm waarop automatisch de tekst oplicht om te helpen met de timing, hadden ze hier een scherm waarop je de tekst zag, uitgeprint op lange rollen papier. Die werden op tijd door het beeld bewogen door Jan, een Duitser met gevoel voor humor, en met zijn wijsvinger gaf hij continu de timing aan in de tekst. De zangers, en Jan’s gevoel voor timing, waren niet bij elk nummer even goed, maar erg leuk was het wel. Sowieso werd bij de meeste nummers door het hele publiek goed meegezongen, dus de sfeer zat er aardig in. Ik heb van Toronto nog geen (goede) fimpjes gezien, dus zet ik er een eerdere uit Duitsland op, van het openingsnummer waarop iedereen samen zingt: https://www.youtube.com/watch?v=v5MnHzNIZnQ
Tussen de bedrijven door was ik trouwens nog wat gaan eten in het Eaton Centre, het grote winkelcentrum hier. Dat doen ze in Noord-Amerika ook al wat anders dan bij ons, niet op de ene hoek een FEBO en op de andere hoek een Bakker Bart, maar op de onderste verdieping één grote hal met langs de rand wel twintig (fastfood) eetgelegenheden, waaronder ook een aantal gezondere en exotischere ketens dan enkel McDonalds etc. Wat het handige is, is dat alle tafeltjes in het midden van de foodcourt zelf zijn, dus niet tien tafeltjes van het ene tentje en tien van het andere. Net als de dienbladen, borden, bestek etc, alles wordt centraal opgeruimd, wel zo efficient.

En nog zo’n klein cultureel verschilletje wat ik zeker niet ga missen als ik terug kom: de begroeting. Hier is het altijd: How are you? En dan is het in deze situaties niet zo dat degene die de vraag stelt ook echt wil weten hoe het met je gaat. Het is de bedoeling dat je antwoord met: Fine, how are you? Waardoor je dus nog weer een wedervraag stelt, die sowieso onbeantwoord blijft. Noem me lui, kortaf, asociaal, of wat je wil, maar ik blijf het zo onlogisch (en inefficient) vinden om zo’n totaal onoprecht vraag-en-antwoord ritueel als begroeting te gebruiken. Deze zelfde situatie in Nederland: persoon 1: Hey. Persoon 2: Hoi. Klaar, simpel.

Zaterdag had ik nog het laatste van mijn evenementen op het programma staan, een honkbalwedstrijd. De Toronto Blue Jays ontvingen de Baltimore Orioles. Bij de security stond er nog iemand zeer bedenkelijk te kijken toen hij mijn meegebrachte flesje met aanmaaklimonade zag, hij rook er aan en vond het kennelijk verdacht. Hij riep er zelfs een collega bij, die zich achteraf bij mij min of meer verontschuldigde voor zijn maffe collega. Omdat de Canadezen net zo nationalistisch/patriotistisch/chauvinistisch zijn als de Amerikanen, beginnen ook hier alle grote sportevenementen (dus ook van lokale clubteams) met het volkslied. En omdat de bezoekende ploeg in dit geval een Amerikaanse is, werden we zelfs op twee hymnes getrakteerd. Vervolgens wordt je tijdens de wedstrijd via de grote schermen om de oren geslagen met allerlei afkortingen en statistieken, RHP (right-handed pitcher), batting averages, runs batted in, en bases on balls. Ik heb me er vantevoren wel even in ingelezen, maar de meeste van deze getallen zeiden me nog steeds niks, was een batting average van 0.283 nou goed of niet? Het spelletje zelf is gelukkig een stuk makkelijker te volgen: balletje gooien, slaan en honken lopen. Maar het is niet bepaald zo dat iedereen de eerste bal raakt, vaak gaat daar eerst 2 wijd, 2 slag en misschien nog een foutslag aan vooraf, waardoor het allemaal wat lang duurt. Bij de eerste inning was het stadion ook nog niet eens halfvol en er bleven mensen tot een uur later binnenstromen. Maar omdat je geen echte rustperiode hebt, maar enkel pauzes van 1 of 2 minuten tussen de innings, loopt ook iedereen continu heen en weer om wat te eten/drinken te halen of naar de wc te gaan. Je krijgt de indruk dat men niet echt komt om heel aandachtig naar de wedstrijd te kijken. Je kunt ook gerust een goed boek meenemen, zelfs als je in het verre veld staat heb je 95% van de tijd niks te doen. Misschien is mijn beeld een beetje vertekend door het verloop van de wedstrijd, het stond na de eerste inning 2-1, daarna vier innings zonder scores en de 2-2. Het meest beslissende moment was ook een beetje een domper, met alle honken bezet leken de Blue Jays een homerun te slaan, maar het was zo moelijk te zien dat er videobeelden aan te pas moesten komen. Die gaven aan dat het een foutslag was, dus 0 punten in plaats van 4. Maar pas in de negende en laatste inning kwam het een beetje tot leven. De bezoekende ploeg scoorde op één slag drie punten en daarmee leek het wel gedaan. De Blue Jays sprokkelden er nog wel één puntje bij, maar met een ‘double play’, twee man uit op één bal, was het plotsklaps afgelopen. Wel aardig om een keertje meegemaakt te hebben, en het kostte bijna niks, maar als ik nog een terugkom hoeft het niet nog een keer, dan ga ik liever terug naar het ijshockey.

Vandaag had ik mijn laatste bespreking met Pat, Carles and Prabhat. Het was weer een nuttige bespreking, maar zoals altijd levert het wel weer meer werk op. Het wordt nog een flinke klus om deze review af te maken, maar we zijn er met zijn allen wel van overtuigd dat het een zeer interessant/nuttig/relevant stuk wordt. Prabhat noemde tussen neus en lippen door zelfs de mogelijkheid om het naar the Lancet te sturen als het af is. Nou wil ik niet op de zaken vooruit lopen, maar dat zou natuurlijk wel geweldig zijn (voor de niet-wetenschappers onder de lezers, the Lancet is een van de oudste, en met afstand het meest prestigieuze tijdschrift in de medische wetenschappen). Het werkt in elk geval wel motiverend, zo’n opmerking. Ik heb ze, als bedankje voor de tijd die ze de afgelopen maanden in mij en mijn paper hebben geinvesteerd alledrie een mooi blikje stroopwafels kado gedaan. Daar waren ze erg blij mee, want stroopwafels zijn toch wel een van ons Nederlanders’ belangrijkste wapenfeiten in het buitenland. Drop vinden ze bijna nergens lekker, hagelslag vinden ze wel leuk, maar om het op brood te doen dan weer wat raar, maar ik ben nog nooit iemand tegengekomen die niet van stroopwafels hield.
Verder ben ik vooral druk geweest met revisies, van een van mijn eigen stukken, en twee stukken van stagiaires die ik vorig jaar begeleid heb, dus als alles nou een beetje voorspoedig gaat, heb ik er binnen een paar maanden weer drie publicaties bij voor mijn proefschrift.

Ik heb vorige week ook via de prikbord-pagina op het intranet van St. Michael’s Hospital mijn fiets te koop aangeboden. Een dag later had ik al een deal met iemand die er 100$ voor over had, en de dagen daarna kreeg ik zelfs nog vijf mails, die allemaal maar 80$ boden. De verkoop zou vrijdag plaatsvinden, maar de koper bleek griep te hebben en door de Arbo-arts een week naar huis gestuurd te zijn. Ze was ten einde raad en wist niet hoe we dit moeten oplossen, gelukkig was ik hier nog een halve week, dus konden we de deal op woensdag rondmaken. Het was een superenthousiaste jongedame, die dus een (heren)fiets koopt en zonder verder vragen te stellen (enkel of het zadel omlaag kon) of te proberen mij een envelopje met 100$ overhandigde. Prima, zo ben ik er van af, heb ik er zelfs nog aardig wat voor teruggekregen, en heb ik iemand er een plezier mee kunnen doen. Toen ik haar terugsms’te dat uitstellen tot woensdag geen probleem was, kreeg ik deze reactie: “Thank you, you are very kind. Please don’t leave Canada, we need men like you around”. Tsja, het is leuk om te horen dat mijn aanwezigheid hier gewaardeerd wordt, maar het is toch echt tijd om te gaan. Morgen rustig de tijd om in te pakken en nog wat laatste dingetjes kopen om mee terug te nemen en dan rond etenstijd op weg naar het vliegveld.