Canadian Music Week & Dutch Liberation Festival

Als je ze nog niet op facebook gezien hebt, ik heb aan het vorige hoofdstuk nu een handvol foto’s toegevoegd.

Weer een lang verhaal, en dat terwijl ik maar drie dagen bespreek. Woensdag hadden we een skypegesprek met ons AMC clubje. Het tot stand brengen van de verbinding kostte in eerste instantie wat moeite, maar wat wil je ook: Karlijn in Washington, Mirte in Londen, Adriëtte en Daniëlle in Amsterdam, en ik in Toronto. Leuk om weer even bij te praten, te horen over alle buitenlandse avonturen, en juist voor ons avonturiers leuk om even bijgepraat te worden over wat we gemist hebben op de afdeling. Direct aansluitend aan ons wereldwijde theekransje was het tijd voor serieuzer zaken. Er was bij mij op de afdeling, bij CRICH dus, een heus pingpongtoernooi. Het was nu tijd voor de finale, nadat er eerder al voorrondes gespeeld waren. Het was niet al te spannend, alledrie de enkelspel wedstrijden werden door hetzelfde team gewonnen, dus hoefde het dubbelspel niet eens meer gespeeld te worden. De snacks en de (niet altijd even) aanmoedigende opmerkingen van de rest van de afdeling maakte het tot een gezellige boel.

Vrijdag begon de Canadian Music Week, een 10-daags muziekfestival in de stad, waarbij elke avond in zo'n beetje elke kroeg of concertzaal wel optredens te vinden zijn. Het zijn overwegend kleine namen, veel plaatselijke en/of beginnende bandjes. Met een polsbandje kan je dan overal gewoon naar binnen. Nouja, niet helemaal overal, de shows van die paar grotere internationale artiesten zijn ook gewoon voor betalend publiek, dus daarvoor moet je een kaartje winnen via een gratis loterij (voor zaterdag heb ik een kaartje gewonnen voor John 'Cougar' Mellencamp, maar daarover later meer). Op veel van de kleinere podia doen ze zogenaamde showcases: vier of zelfs meer bandjes achter elkaar, met ca. 45 min optreden per stuk.
Mijn eerste avond was zo'n showcase, in de Hideout, een aardige kroeg, niet al te groot. Superrelaxt: ik kon gewoon zitten, ook nog op een comfortabele zetel. En ze serveerden daar Amsterdam Blond, het wordt lokaal gebrouwen, maar alleen door de naam al is het natuurlijk prima (de smaak ook trouwens). De brouwerij is volgens mij oorspronkelijk wel door een Nederlander opgestart. Bier in de kroeg is hier wel wat duur, 7 dollar, dus net geen 5 euro (maar je krijgt wel een fatsoenlijk glas, niet zon lullig fluitje, dus misschien valt het per ml nog wel mee).
Eerste band: Heavy Hearts, uit Niagara on the Lake: Grunge-rock. Krap 30 man publiek in de kroeg, aan het begin was dat nog minder. Op zich wel aardig bandje, al klinken de meeste nummers nogal hetzelfde. De gitarist en zanger vallen niet heel erg op. De zwaarlijvige bassist gaat er duidelijk een stuk meer in op, net als de aanstekelijk enthousiaste drummer, die er met zn lange haren uitziet als een jeugdige Dave Grohl. Ik had al een keer eerder iets horen vallen verderop in de kroeg, maar toen ik het tussen de shows nog een keer hoorde werd me door de uitroep achteraf pas duidelijk wat het was: er zaten mensen aan het tafeltje in de hoek jenga te spelen. Er zitten ook mensen aan de bar die nauwelijks aandacht hebben voor de band en op tv naar ijshockey zitten te kijken, tsja het blijven Canadezen hè.
Tweede band: Hotel Royal. Harde garagerock/poprock. Beetje Queens of the Stone Age, maar ook weer niet, er zit wat meer bluesritme in. Het klonk wel duidelijk beter dan vorige, er zat wat meer lijn in, alsof ze al langer samen spelen. Er zat ook wat meer energie en uitstraling in de band. Met een type Bon Jovi meets Josh Homme (van Queens of the Stone Age) als leadzanger en gitarist, een soort Groucho Marx op bas, met een flinke bos krullen, bakkebaarden en dikke snor.
Als je je trouwens afvraagt waarom zoveel detail in deze blog: tussen de optredens door moesten de bandjes steeds zelf hun spullen opruimen/klaarzetten (ook bleken de dames die op het bankje naast me zaten bekenden van de band, want ze liepen achteraf met gitaarkoffers en versterkers te sjouwen), dus had ik wat tijd over om dit te schrijven op mn telefoon. Ook wel typisch: veel kroegen ruiken (later op de avond) naar bier en zweet, maar vlak bij mij hing volgens mij ergens een automatische luchtverfrisser, dus om het kwartier rook het opeens heel bloem-ig.
Derde band: Mumbai Standstill. Eerste indruk: Mumford and Sons. Die indruk bleek niet geheel terecht, het was wel een heel ander soort bandje dan de voorgaande, met een keyboard, trompet en banjo. En het was proppen op het kleine podiumpje, waar de vorige bands allebei een viermansformatie waren, stonden er nu zeven man op het podium. Maar de sound was wel goed, de zanger had een Tom Waits-achtige stem, en het was meer Ska-rock, dan Folk-rock, de banjo hoorde je nauwelijks, en de trompet was wel prominent aanwezig. Ik weet niet of het enkel het tijdstip was, of dat deze band hoger aangeschreven stond, maar er kwam nu ook flink wat meer (staand) publiek binnen. Sommige gasten hadden er echt zin in, eentje die ik al eerder letterlijk van zijn barkruk had zien vallen, begon nu iets wat ik nog niet eerder gezien had, een tweemans-moshpit. Sowieso zat er nu wel wat meer energie in de zaal, er stonden een hoop mensen te dansen. Bij met name deze band vond ik het jammer dat ze maar drie kwartier hadden. Al zorgde dat er wel weer voor dat ik zeker wist dat ik nog met het ov thuis zou komen. Conclusie: geslaagde avond!

Zaterdag was het Dutch Liberation Festival, dat werd hier op 2 Mei gevierd ipv zoals bij ons op 5 Mei, omdat dat hier gewoon een werkdag is. Omdat er veel Nederlanders in de regio Toronto wonen, Canda een grote rol speelde bij de bevrijding van Nederland, en het nu 70 jaar geleden is, werd het dit jaar uitgebreid gevierd. Er was een parade met een oude tank, jeeps en legervoertuigen, een aantal veteranen en twee fanfares. Dit liep dwars door het centrum van de stad, je zag veel Torontonians dan ook raar opkijken toen de weg afgezet werd en er opeens een tank langs kwam.
Op het stadhuisplein stonden allerlei kraampjes, info over de plaatselijke Nederlandse krant, en uit Nederland geïmporteerde waren als ontbijtkoek, pannenkoekenmix en poffertjespannen. Voor de verse poffertjes stond je zeker een half uur in de rij, net als voor de kroketten. Op het podium waren speeches van Canadese en Nederlandse hoge piefen, gevolgd door een optreden van een big band, die voor de gelegenheid liedjes uit de jaren '30 en '40 speelde. Het hele plein liep, geholpen door het heerlijke warme lenteweer, helemaal vol met mensen in het Oranje (de wesbite achteraf noemde een aantal van 15.000!). Al hoorde ik om me heen wel meer Engels dan Nederlands, en werd er bij O Canada harder meegezongen dan bij het Wilhelmus. Leuk om dit mee te maken hier, maar waarschijnlijk voor degenen doe hier al jaren wonen nog specialer.

’S Avond op naar John Mellencamp. Zoals gezegd kon je als polsband-houder niet zomaar naar de grote optredens. Er was een loterij, maar je hoefde enkel je naam en e-mail in te vullen, dus dat heb ik voor bijna allemaal gewoon gedaan, ervan uitgaande dat ik het niet zou winnen. Maar dan zal je zien dat je wel wint (gaat lekker dit jaar trouwens, field seats bij Ajax, KWF beurs, nu dit, ik win van alles). Dus ondanks dat ik die hele Mellencamp nauwelijks ken, ging ik er maar naartoe.
Als voorprogramma was er Carlene Carter, uit de bekende countrymuziekfamilie. Ze is de dochter van June Carter, en stiefdochter van Johnny Cash. Een echte Southern Belle, met een mooie zangstem, maar als ze sprak had ze het meest verschrikkelijke stereotype redneck-accent.
De muziek van Mellencamp is wat ze noemen (en eveneens de titel van zn nieuwe album) 'plain spoken', ofwel gewone-mensen-taal. Dit werd al snel duidelijk, toen de hij begon aan Small Town ontplofte de zaal. “Well I was born in a small town, And I live in a small town, Probably die in a small town”. Even later kwam het bekendste liedje (waarvan hij toegaf het vooral te spelen omdat het publiek het wil horen) Jack and Diane, zeg maar Henk en Ingrid in Amerika. Grappig moment was nog wel dat hij opeens stopte met spelen en het publiek vermanend toesprak omdat ze na het eerste couplet direct naar het refrein gingen. Toen voelde ik me gelijk minder schuldig dat ik gratis naar een uitverkocht concert ging waar ik letterlijk geen enkel liedje kende. Maar doordat het plain spoken was, kon je meestal na het refrein één keer gehoord te hebben makkelijk meezingen.