Canadian Music Week pt. II
Blijf op de hoogte en volg Jizzo
11 Mei 2015 | Canada, Toronto
Vorige week zondag had ik een skype-dagje ingelast, eerst met Jordi nog wat besproken voor als hij hier komt, want dat is al snel. Daarna geskypt met vrienden uit Amsterdam (tegenwoordig eigenlijk Hoofddorp), die ik al een tijd niet gesproken had. Vervolgens nog allebei mn ouders, en dan is je zondag al weer om voor je er erg in hebt.
Omdat ik nog steeds problemen had om met mn badge de fietsenberging op mn werk in te komen, ging ik langs de beveiliging. De man achter de balie daar keek eens goed naar mn badge en vroeg toen uit welk land ik kwam, je kon merken dat hij al een vermoeden had. Toen ik Nederland zei, reageerde hij enthousiast dat zijn ouders ook uit Nederland kwamen, uit Nijmegen, of daar in de buurt. We hebben nog een tijd staan praten over voetbal, hij was nog goed op de hoogte over de Nederlandse eredivisie en het Nederlands elftal. Ook bood hij aan dat als ik nog onder werktijd Champions League wedstrijden zou willen kijken, ik gewoon bij hem kon komen zitten aan de balie Hij kon trouwens niet direct vinden waarom mn badge niet zou werken, en je kon zien dat het hem echt dwars zat, maar ik kon altijd gewoon even langslopen en dan zou hij de berging wel voor me opendoen. Ik weet niet of het kwam doordat hij toch iets gedaan heeft in het systeem, maar de dag erna werkte het, kon ik eindelijk mn fiets veilig wegzetten.
Dinsdag had ik afgesproken met Laurence, die ik op de Dutch Treat borrel had ontmoet. Hij is dan geen echte Nederlander, maar 2e generatie zeg maar. Allebei zijn ouders komen uit de regio rond de Efteling en zijn kort na de oorlog naar Canada verhuisd. Hij woont in Mississauga, dat is een voorstad van Toronto, net ten Westen van de stad zelf, met toch ook al zo 1 miljoen inwoners. Hij vertelde o.a. dat hij bijna gemeenteraadslid (of wat het Canadese equivalent precies is) was geworden, maar een venijnige media-aanval in de laatste week voor de verkiezingen deed hem de das om. We hebben eerst samen pizza gegeten, voor we naar de Smiling Buddha bar gingen voor de volgende Canadian Music Week showcase. Het eerste bandje, Cat Clyde, was een combi van een jongedame op akoestische gitaar en vocalen, en een jongeman met een krullenbol à la pleeborstel op toetsen, elektrisch gitaar en soms ook vocalen. Hij had echt wel talent, en je kon merken dat hij ook wel ooit bij een muziekschool o.i.d les gehad heeft. Zij was technisch wat minder begaafd, maar dat compenseerde ze met een goede stem, met een flink bereik. Het hoogtepunt was een fijne Elvis-cover (Hard Headed Woman), die hoor je niet veel meer tegenwoordig, dus die ging er bij mij goed in. Het tweede bandje The Dead Bees, was meer doorsnee rock, maar wel lekker. Laurence was een liefhebber van de opkomende generatie bandjes aan de westkust(Vancouver e.o.), en volgens hem had deze band zo’n zelfde sound, ook al waren het locals. Omdat het gewoon een doordeweekse dag was hebben we het niet heel laat gemaakt, maar wel gezellig om ook eens samen met iemand anders wat te doen.
Voor de volgende etappe van de Canadian Music Week ging ik vrijdag naar de Dakota Tavern. Dit was een kroeg in een kelder, die (zoals de naam al een beetje aangeeft) was ingericht in een Western stijl. Veel onbewerkt hout, houten biervaten, neppe olielampen en wat schilderijtjes van elanden enzo. De eerste act was WiL, een tweemansact, van een soort singer-songwriter met akoestische gitaar, plus een drummer. Het was country-gebaseerde muziek, maar door het harde drumspel en flink versterkte gitaar, ging het toch wel richting rock.
Tussen de acts door is steeds maar een kwartiertje pauze, waarin dus de ene band zn spullen moet opruimen en de volgende zn spullen klaarzetten. Omdat dit voor een drumstel altijd nogal wat tijd kost, staat er in elke locatie gewoon één drumstel van de organisatie, wat door alle bandjes gebruikt wordt. De tweede act was Hamish Anderson, uit Australië. Een rasechte bluesgitarist (en zanger). Ondersteund door een groovy bas, prima drummer, en zon fijn sixties-hammondorgel, dook hij steeds de solo's in. Met een grimas op zn gezicht die de indruk gaf dat de muziek echt uit zn diepste binnen kwam. Hier had ik de hele avond wel naar kunnen luisteren. Nummer drie Ash Grunwald, was een echte eenmansband. Elektrische gitaar in de handen, bassdrum met een voet, een effectenpedaal voor de bekkens met de andere voet, en dan nog vocalen op één normale microfoon, en ééntje met zoveel vervorming en ruis erop dat het klinkt als de oude bluesopnames uit de jaren 20 en 30. De basis van zn muziek lag inderdaad ook in de blues, maar het was wel een stukje harder, sneller en energieker. Er zat ook wel iets van een folk-element in, met veel tempowisselingen. Toen hij na een halfuur al aankondigde dat het zn laatste nummer was vroeg het publiek massaal om een toegift, en dit kon hij niet weigeren. Deze was toch minstens even leuk als de vorige. De vierde klonk als meer van hetzelfde, maar minder goed, en ik was al aardig moe, dus ben ik maar naar huis gegaan.
Door deze uitstapjes naar verschillende kroegen kom ik steeds op andere plekken in de stad, maar dan merk ik eigenlijk vooral hoe makkelijk je de stad leert kennen. Dat komt vooral ook door het systeem van lange rechte wegen, van noord naar zuid of van oost naar west. Dus als je de grote, pak em beet 15 straten kent, kan je je altijd makkelijk orienteren, ook al ken je de kleinere parallelstraatjes niet precies. Doordat ook de bussen en trams bijna altijd enkel rechtuit door zo’n grote straat rijden, kan je ook daarin makkelijk je weg vinden, en de haltes zijn altijd weer genoemd naar de grote straat die je kruist.
Zaterdag ben ik maar eens echt toeristisch gaan doen. Een stuk gewandeld door een deel van downtown wat ik nog niet gezien had. Eerst kwam ik langs een school voor ontwerpers, die helemaal los gegaan zijn op hun eigen gebouw. Het is een rechthoekige doos met een willekeurig zwart-wit blokkenpatroon, maar die doos begint niet op de grond, maar een stuk of 10 meter boven de grond pas, en wordt ondersteund door felgekleurde schuine pijlers. Daarna kwam ik langs de Canadian Walk of Fame, al stelde die niet al teveel voor, en kon ik hem sowieso niet serieus nemen omdat ik vantevoren al gezien had dat er geen ster is voor Leonard Cohen, de godfather van de Canadese muziekwereld. Toen kwam ik bij de superhoge CN tower (daarover meer, over een maandje ofzo, dan ga ik ook naar boven) en het honkbalstadion. Ik was er precies voor aanvang van een wedstrijd dus het liep al flink vol met mensen in blauwe tenues. Ik kwam er onverwacht nog een openlucht spoorwegmuseum tegen, waar ik even in de schaduw van een van de oude wagons ben gaan zitten, want in de zon was het al zon 30 graden. Toen kwam ik aan bij de kust van het meer, waar ze recent een boel ontwikkeld hebben, met stukjes park en een prettige promenade/boulevard om langs het water te lopen. Het is zon groot meer dat het echt wel de zee lijkt, inclusief ook een stevige koele bries die nu erg gelegen kwam. Langs het meer ben ik nog doorgelopen tot aan het oude Fort York, dit is een klein fort uit de oorlog van 1812 tussen de toen al onafhankelijke VS en het Britse rijk (waar Canada nog deel van uitmaakte). Er is in een paar jaar tijd een paar keer gevochten hier, en daarin hebben allebei de partijen het fort een tijdje in handen gehad. De Amerikanen hebben op een zeker moment ook een overheidsgebouw in de buurt van het fort platgebrand. Maar, zo stond hier overal te lezen met toch wel een zekere vorm van trots (of uit een minderwaardigheidscomplex), daarna hebben de Britten/Canadezen Washington veroverd en het Capitool en het Witte Huis afgebrand.
Zondag eindigde de week weer zoals die begonnen was, met veel skypen. Nog een laatste toevoeging: maandagochtend kwam ik bij de bushalte Brigitte, mijn host, tegen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik haar echt gesproken heb, hiervoor had ik steeds enkel contact met Ivan. Zo weet ik nu dat zij oorspronkelijk uit Zwitzerland komt, waar ze Ivan ontmoet heeft (die uit Peru komt). En dat hun zoontje dus drietalig wordt opgevoed, Engels, Spaans en (Zwitsers)Duits. Dit geeft maar weer aan wat een internationale stad het is.
Omdat ik nog steeds problemen had om met mn badge de fietsenberging op mn werk in te komen, ging ik langs de beveiliging. De man achter de balie daar keek eens goed naar mn badge en vroeg toen uit welk land ik kwam, je kon merken dat hij al een vermoeden had. Toen ik Nederland zei, reageerde hij enthousiast dat zijn ouders ook uit Nederland kwamen, uit Nijmegen, of daar in de buurt. We hebben nog een tijd staan praten over voetbal, hij was nog goed op de hoogte over de Nederlandse eredivisie en het Nederlands elftal. Ook bood hij aan dat als ik nog onder werktijd Champions League wedstrijden zou willen kijken, ik gewoon bij hem kon komen zitten aan de balie Hij kon trouwens niet direct vinden waarom mn badge niet zou werken, en je kon zien dat het hem echt dwars zat, maar ik kon altijd gewoon even langslopen en dan zou hij de berging wel voor me opendoen. Ik weet niet of het kwam doordat hij toch iets gedaan heeft in het systeem, maar de dag erna werkte het, kon ik eindelijk mn fiets veilig wegzetten.
Dinsdag had ik afgesproken met Laurence, die ik op de Dutch Treat borrel had ontmoet. Hij is dan geen echte Nederlander, maar 2e generatie zeg maar. Allebei zijn ouders komen uit de regio rond de Efteling en zijn kort na de oorlog naar Canada verhuisd. Hij woont in Mississauga, dat is een voorstad van Toronto, net ten Westen van de stad zelf, met toch ook al zo 1 miljoen inwoners. Hij vertelde o.a. dat hij bijna gemeenteraadslid (of wat het Canadese equivalent precies is) was geworden, maar een venijnige media-aanval in de laatste week voor de verkiezingen deed hem de das om. We hebben eerst samen pizza gegeten, voor we naar de Smiling Buddha bar gingen voor de volgende Canadian Music Week showcase. Het eerste bandje, Cat Clyde, was een combi van een jongedame op akoestische gitaar en vocalen, en een jongeman met een krullenbol à la pleeborstel op toetsen, elektrisch gitaar en soms ook vocalen. Hij had echt wel talent, en je kon merken dat hij ook wel ooit bij een muziekschool o.i.d les gehad heeft. Zij was technisch wat minder begaafd, maar dat compenseerde ze met een goede stem, met een flink bereik. Het hoogtepunt was een fijne Elvis-cover (Hard Headed Woman), die hoor je niet veel meer tegenwoordig, dus die ging er bij mij goed in. Het tweede bandje The Dead Bees, was meer doorsnee rock, maar wel lekker. Laurence was een liefhebber van de opkomende generatie bandjes aan de westkust(Vancouver e.o.), en volgens hem had deze band zo’n zelfde sound, ook al waren het locals. Omdat het gewoon een doordeweekse dag was hebben we het niet heel laat gemaakt, maar wel gezellig om ook eens samen met iemand anders wat te doen.
Voor de volgende etappe van de Canadian Music Week ging ik vrijdag naar de Dakota Tavern. Dit was een kroeg in een kelder, die (zoals de naam al een beetje aangeeft) was ingericht in een Western stijl. Veel onbewerkt hout, houten biervaten, neppe olielampen en wat schilderijtjes van elanden enzo. De eerste act was WiL, een tweemansact, van een soort singer-songwriter met akoestische gitaar, plus een drummer. Het was country-gebaseerde muziek, maar door het harde drumspel en flink versterkte gitaar, ging het toch wel richting rock.
Tussen de acts door is steeds maar een kwartiertje pauze, waarin dus de ene band zn spullen moet opruimen en de volgende zn spullen klaarzetten. Omdat dit voor een drumstel altijd nogal wat tijd kost, staat er in elke locatie gewoon één drumstel van de organisatie, wat door alle bandjes gebruikt wordt. De tweede act was Hamish Anderson, uit Australië. Een rasechte bluesgitarist (en zanger). Ondersteund door een groovy bas, prima drummer, en zon fijn sixties-hammondorgel, dook hij steeds de solo's in. Met een grimas op zn gezicht die de indruk gaf dat de muziek echt uit zn diepste binnen kwam. Hier had ik de hele avond wel naar kunnen luisteren. Nummer drie Ash Grunwald, was een echte eenmansband. Elektrische gitaar in de handen, bassdrum met een voet, een effectenpedaal voor de bekkens met de andere voet, en dan nog vocalen op één normale microfoon, en ééntje met zoveel vervorming en ruis erop dat het klinkt als de oude bluesopnames uit de jaren 20 en 30. De basis van zn muziek lag inderdaad ook in de blues, maar het was wel een stukje harder, sneller en energieker. Er zat ook wel iets van een folk-element in, met veel tempowisselingen. Toen hij na een halfuur al aankondigde dat het zn laatste nummer was vroeg het publiek massaal om een toegift, en dit kon hij niet weigeren. Deze was toch minstens even leuk als de vorige. De vierde klonk als meer van hetzelfde, maar minder goed, en ik was al aardig moe, dus ben ik maar naar huis gegaan.
Door deze uitstapjes naar verschillende kroegen kom ik steeds op andere plekken in de stad, maar dan merk ik eigenlijk vooral hoe makkelijk je de stad leert kennen. Dat komt vooral ook door het systeem van lange rechte wegen, van noord naar zuid of van oost naar west. Dus als je de grote, pak em beet 15 straten kent, kan je je altijd makkelijk orienteren, ook al ken je de kleinere parallelstraatjes niet precies. Doordat ook de bussen en trams bijna altijd enkel rechtuit door zo’n grote straat rijden, kan je ook daarin makkelijk je weg vinden, en de haltes zijn altijd weer genoemd naar de grote straat die je kruist.
Zaterdag ben ik maar eens echt toeristisch gaan doen. Een stuk gewandeld door een deel van downtown wat ik nog niet gezien had. Eerst kwam ik langs een school voor ontwerpers, die helemaal los gegaan zijn op hun eigen gebouw. Het is een rechthoekige doos met een willekeurig zwart-wit blokkenpatroon, maar die doos begint niet op de grond, maar een stuk of 10 meter boven de grond pas, en wordt ondersteund door felgekleurde schuine pijlers. Daarna kwam ik langs de Canadian Walk of Fame, al stelde die niet al teveel voor, en kon ik hem sowieso niet serieus nemen omdat ik vantevoren al gezien had dat er geen ster is voor Leonard Cohen, de godfather van de Canadese muziekwereld. Toen kwam ik bij de superhoge CN tower (daarover meer, over een maandje ofzo, dan ga ik ook naar boven) en het honkbalstadion. Ik was er precies voor aanvang van een wedstrijd dus het liep al flink vol met mensen in blauwe tenues. Ik kwam er onverwacht nog een openlucht spoorwegmuseum tegen, waar ik even in de schaduw van een van de oude wagons ben gaan zitten, want in de zon was het al zon 30 graden. Toen kwam ik aan bij de kust van het meer, waar ze recent een boel ontwikkeld hebben, met stukjes park en een prettige promenade/boulevard om langs het water te lopen. Het is zon groot meer dat het echt wel de zee lijkt, inclusief ook een stevige koele bries die nu erg gelegen kwam. Langs het meer ben ik nog doorgelopen tot aan het oude Fort York, dit is een klein fort uit de oorlog van 1812 tussen de toen al onafhankelijke VS en het Britse rijk (waar Canada nog deel van uitmaakte). Er is in een paar jaar tijd een paar keer gevochten hier, en daarin hebben allebei de partijen het fort een tijdje in handen gehad. De Amerikanen hebben op een zeker moment ook een overheidsgebouw in de buurt van het fort platgebrand. Maar, zo stond hier overal te lezen met toch wel een zekere vorm van trots (of uit een minderwaardigheidscomplex), daarna hebben de Britten/Canadezen Washington veroverd en het Capitool en het Witte Huis afgebrand.
Zondag eindigde de week weer zoals die begonnen was, met veel skypen. Nog een laatste toevoeging: maandagochtend kwam ik bij de bushalte Brigitte, mijn host, tegen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik haar echt gesproken heb, hiervoor had ik steeds enkel contact met Ivan. Zo weet ik nu dat zij oorspronkelijk uit Zwitzerland komt, waar ze Ivan ontmoet heeft (die uit Peru komt). En dat hun zoontje dus drietalig wordt opgevoed, Engels, Spaans en (Zwitsers)Duits. Dit geeft maar weer aan wat een internationale stad het is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
