Doors Open

Na Niagara Falls en Detroit heb ik voorlopig even wat minder spectaculaire dingen te vertellen, meer dagelijks leven zeg maar. Sinds de Dutch Liberation Festival hier heb ik een Nederlands vlaggetje aan het stuur van mijn fiets gemaakt (zie foto) en die blijkt hier niet heel bekend te zijn. Ik zie wel vaker voorbijgangers of andere weggebruikers ernaar kijken, en af en toe als ik voor een stoplicht sta krijg ik er een opmerking over: “Ik geef het op, ik ben dom, welk land is dat?”, “Dat is niet echt een typisch Nederlandse fiets toch?”, en “Dat is de Italiaanse vlag, toch?”. 1 van de 3 die het goed had, toch al heel wat.

Na de maand april ben ik op mn werk hier van bureau verhuisd omdat dat andere bureau door iemand geclaimd was, dus nu zit ik al weer een tijdje aan het raam. Ik kijk vooral uit op het dak van een ander gebouw, dus heel daverend is het niet, maar van de week zag ik toch wel iets interessants. Vanuit mijn ooghoek zak ik iets bewegen op het dak, en toen zag ik dat het een wasbeer was. Hij snorde er wat rond, klom ergens een ventilatieschacht in- en weer uit en verdween uiteindelijk achter de gevelplaten van de hoogbouw ernaast. Nou weet ik wel dat wasberen vooral in Noord-Amerika voorkomen, en dat ze hier vaak als ongedierte gezien worden, maar om er een midden in de stad op het dak te zien vond ik toch opmerkelijk.

Afgelopen weekend was het ‘Doors Open’, dit is een soort open momumenten-dag, waarbij allerlei gebouwen/instellingen eenmalig hun deuren openen voor het publiek en/of speciale activiteiten organiseren. Via de website had ik vantevoren opgezocht wat de interessantere dingen zouden zijn, want het is teveel en te ver uit elkaar om maar wat op de gok rond te lopen. Ik ging eerst naar de remise van de metro, waar zoveel mensen op af kwamen dat ik nog een kwartier in de rij moest staan om binnen te komen. Binnen kon je in een metro een stukje rondrijden door het wasstraat-gebouw en over het terrein (wel weer in de rij staan) en je kon vrij rondkijken. De grote hal was nog wel aardig, waar de metrostellen uit elkaar gehaald worden en alle onderdelen periodiek gecontroleerd/gerepareerd/vervangen worden, er liep in totaal wel een mannetje of 50 aan vrijwilligers/medewerkers die vertelden over hoe dit allemaal in zijn werk gaat.
Daarna ging ik naar het Aga Khan museum (de Aga Khan is de godsdienstige leider van de Ismaili-Moslims, en claimt rechtstreeks af te stammen van profeet Mohammed), het museum richt zich erop om de Islamitische kunst en cultuur te verspreiden. Daar vond ik ze echter niet zo goed in, want ondanks het Doors Open was er maar een klein zaaltje gratis toegankelijk, voor de rest van de collectie zou je 20 dollar moeten dokken, daar had ik geen zin in. Wel was er een gratis rondleiding (weer een lange rij), ik heb af en toe even stiekem meegeluisterd bij een passerende rondleiding, en die vertelden eigenlijk enkel over het gebouw zelf. Het is pas vorig jaar geopend, dus alles is nog splinternieuw, en volgens de gids wel typisch in Islamitische architectuur gebouwd, maar dan met een moderne interpretatie. Ernaast stond nog het Ismaili Centre, het culturele centrum voor de Ismaili-gemeenschap in Toronto. Ook hier gold dat de rondleiding (dit keer geen rij, dus deed ik mee) vooral een reclamepraatje was over het gebouw zelf. Ik vond het dus wat teleurstellend dat ik enkel een lesje moderne Islamitische architectuur heb gehad, en niks over de oude kunst en cultuur heb gehoord.
Toen ben ik maar doorgelopen (het was prachtig weer) naar de Amsterdam Brewery. Ik heb hun Blond bier al geproefd en goed bevonden, dus leek me een bezoekje aan de brouwerij, waar ook gratis bier proeven op het programma stond, wel de moeite waard. Het was wel aardig om het van binnen te zien, maar ik heb de afgelopen jaren al in drie brouwerijen te horen gekregen hoor bier gemaakt wordt, en dat is overal hetzelfde, dus hier sloeg ik de uitleg maar over en ging ik meteen door naar de proeverij. Hier hadden ze twee soorten: een Radler (vind ik meer limonade dan bier) en een India Pale Ale, of IPA (vind ik iets te bitter). Dus heb ik in de giftshop maar een blonde gekocht om er buiten in het gras van te genieten. Al met al vond ik het wat jammer van de keuzes die ik gemaakt had, misschien waren andere gebouwen een stuk interessanter geweest.

Maar de dag was nog niet afgelopen, want na de brouwerij ben ik doorgelopen naar het huis van Pat en Carles, mijn begeleiders hier. Die hadden me uitgenodigd om samen te eten en naar een documentaire te gaan. Het was een prachtige buurt waar ze wonen met enkel prachtige vrijstaande huizen. Toen ik dat opmerkte zei Carles, bijna verontschuldigend, dat er wel vlak achter het huis een spoorlijntje loopt. Als dat niet zo was, hadden zij het huis nooit kunnen betalen, want de huizen verder van het spoor zijn allemaal echt heel duur. Na boeiende gesprekken naar aanleiding van zijn CD-collectie en gigantische boekenkast met sociaal-epidemiologische literatuur werden we er door Pat aan herinnerd dat het tijd was om te gaan. Ik kreeg steeds de indruk dat Carles een beetje een dromer is, die de tijd en praktische zaken uit het oog kan verliezen, terwijl Pat juist heel to-the-point is en efficient met haar tijd omgaat. In de auto kreeg ik nog te horen dat de Rolling Stones voor hun laatste tour verderop in de straat gerepeteerd hebben, waardoor Pat & Carles nu een gesigneerde plaat hebben. En toen Carles aan Keith Richards vroeg hoe het met hem ging, kreeg hij het typisch-Keith antwoord: “So far, so good”.
Na lekker gegeten te hebben, kwamen we aan bij de bioscoop, waar we gekeken hebben naar ‘Kurt Cobain: Montage of Heck’, een documentaire die zich vooral richt op de jeugd en het prive-leven van de legendarische zanger en gitarist van Nirvana. Het liet vooral zien dat Kurt nogal een moelijke jeugd gehad heeft, problemen met beide ouders, weinig vrienden, geen interesse in school, drugsgebruik etc. Ook heeft hij al op middelbare school-leeftijd een zelfmoordpoging gedaan. Daarna brak hij door met Nirvana en was hij opeens een superster, waar hij helemaal niet op zat te wachten. Hij trok zich steeds meer terug, met zijn vrouw en kind, maar bleef ondertussen wel zwaar aan de heroine. Na nog een mislukte poging, pleegde hij uiteindelijk op 27-jarige leeftijd zelfmoord. Zijn gezin en bandleden zeiden allemaal achteraf dat ze het aan hadden moeten zien komen, maar destijds deden ze dat niet. Als buitenstaander kan ik wel beamen dat als je alleen al naar de songteksten luistert, je toch wel het sterke vermoeden krijgt dat Kurt (manisch-)depressief was. Ik vond het een erg goede film, en gezellig om zo samen met Pat en Carles wat te ondernemen, en ze wat beter te leren kennen.