Potluck en Dutch Treat

Werkinhoudelijk was er deze week niet veel spannends te melden, ik heb vooral veel afspraken ingepland om komende week te overleggen over feedback voor mijn paper en twee andere projecten waar ik mogelijk bij betrokken zal zijn. Het fietsen naar de werkplek beviel prima, er zijn twee goede routes, dus houd ik maar aan dat ik de ene neem op de heenweg en de andere op de terugweg. Op de heenweg is het een groot stuk vrijliggend fietspad (wat hier vrij uniek is) langs een spoorlijn, dus relaxt, geen stoplichten of kruispunten. Het loopt ook nog geleidelijk bergafwaarts, dus dat is voor ’s ochtends wel lekker rustig beginnen. Het enige nadeel is dat je eerst een spoorlijn moet passeren, waar elke ochtend een vrachttrein langskomt, dus als je net te laat bent, sta je daar een tijd te wachten, want hij rijdt niet bepaald hard en is lang (maar dan ook echt lang, toen ik al minuten stond te wachten begon ik wagons te tellen en kwam ik uit rond de 50, dus in totaal moeten het er minstens 100 geweest zijn, inclusief drie locomotieven). Daarna volgt een groot recht stuk door de stad, over een best wel drukke weg, maar die heeft een fietsstrook, dus je krijgt net genoeg ruimte van de auto’s. Doordat er maar enkele straten zijn met zulke fietsstroken worden deze door veel fietsers gebruikt, het zijn er meer dan ik had verwacht, en de meesten zijn fanatiek genoeg om me hard voorbij te snellen. De terugweg is rechttoe rechtaan, ook over een drukke weg met fietsstrook.

Ik werd er woensdag op geattendeerd dat er donderdag een zogenaamde potluck lunch was, dat wil zeggen iedereen neemt iets van een hapje mee en iedereen eet samen. Dit was voor mij een prima gelegenheid, want tot nu toe had ik nog niet heel veel contact met de mensen op de afdeling. Algauw ging het gesprek over fietsen, en zo kwam ik erachter dat Alix (die mij hier opgevangen had op m’n eerste dag) dicht bij mijn huidige appartement is opgegroeid en de buurt dus goed kent. Ook blijkt Agnes (een van de drie anderen in ons blokje van vier cubicles) vlakbij te wonen, maar die komt normaal gesproken niet op de fiets. Er waren allerlei lekkere hapjes, uit veel verschillende culturen, maar volgens mij niets wat echt typisch Canadees was. Omdat ik zelf geen oven heb hier, had ik me er maar even makkelijk af gemaakt en kant en klare mini-muffins gekocht, die waren in no-time op, dus kennelijk vielen ze in de smaak.

Nog zo’n dingetje in de terugkerende rubriek ‘kleine verschillen’ tussen Canada (en de VS) aan de ene kant, en Nederland (en West-Europa) aan de andere kant: recycling. Waar het in Nederland gangbaar is om glas, papier, plastic en restafval allemaal apart in te zamelen (en in sommige gevallen ook groente en fruit afval), doen ze het hier anders. Ze zijn wel erg ingesteld op recycling, want letterlijk naast elke prullenbak op straat of in openbare ruimtes staat een recycling bak. Maar dat is het nou juist, er staan maar een recycling bak, daar gaat dus glas, papier, plastic, blik, karton, piepschuim, echt vanalles in. Lijkt mij niet heel efficient, als je dat achteraf allemaal weer moet scheiden voor je het kunt recyclen. Mijn huisbazen, en ik dus ook, hebben dan nog een derde afvalbak voor groente-, fruit- en ander biologisch afval.

Via facebook had ik al wat zitten zoeken naar iets voor Nederlanders in Toronto (Nederlanders zitten nou eenmaal overal, houden ervan om groepjes te vormen en activiteiten te organiseren, en zitten in extra grote getale in Canada). Ik kwam al snel de club Dutch Treat Canada tegen, een vereniging voor Nederlanders in Canada, en Canadezen van Nederlandse afkomst. Die organiseren elke maand een borrel en af en toe nog andere activiteiten, waaronder de grootse viering van de bevrijding van Nederland door de Canadezen 70 jaar geleden. Omdat het hier geen officiele feestdag is wordt het niet op 5 mei gevierd, maar op de zaterdag ervoor, dus daarover later ongetwijfeld meer. Maar deze donderdag was mijn eerste Dutch Treat borrel, in een gezellige kroeg downtown. Ik denk dat er in totaal zon twintig mensen voor de borrel kwamen, varierend van mensen die al 30 jaar in Toronto wonen, iemand die er ook pas een paar weken was, en een Canadees van Nederlandse ouders. Vooral degenen die hier al zolang grepen elke gelegenheid aan om weer eens Nederlands te spreken, en die ene Canadees was dan wel in het Engels opgevoed, maar had zichzelf Nederlands geleerd. Het was leuk om hun verhalen te horen, over ervaringen met de plaatselijke cultuur en de stad. Ik kreeg vooral ook veel tips over welke restaurants, cafes, en andere plekken ik vooral nog naartoe moet gaan. Dus, na twee weken is de tussenstand dat ik me hier al wel op m’n plek voel, voor m’n gevoel al veel gezien en gedaan heb, maar dat er vooral nog veel meer te zien en te doen is.